Colombia: Haast je rapido!!

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 km
  • Huidige kilometerstand : 178.258 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 90.135 km
  • Aantal dagen onderweg: 1.225 dagen
  • Huidige locatie: Panama City, Panama
  • Laatste update: 19 april 2019
Barichara

Maanden geleden hoorden we van andere overlanders al over een geweldige camping in Colombia dat gerund wordt door het Nederlands echtpaar Joep en Juul. Gelegen tussen de twee koloniale dorpjes Barichara en Guane, die nog niet door het massatoerisme ontdekt zijn en waar je je een paar eeuwen terug waant in de tijd, genoten we vier dagen van deze mooie omgeving en Hollandse gezelligheid.

Camping van Joep en Juul
In deze schitterende buiten douche waan je je in Bali
Guane

Verder noordwaarts pasten we onze reisroute noodgedwongen aan, omdat een 3e bladveer in twee maanden tijd doorbrak! Op de splitsing van de hoofdweg, waar wij wilden afslaan om de hobbelige zandweg te pakken naar de toeristische trekpleister Mompox, brak de bladveer precies op het moment dat de asfaltweg overging op een zandweg. Omdat we vernomen hadden dat de weg echt heel slecht was en er 120 km lang geen dorpjes waren, leek het ons niet verstandig dit onder deze omstandigheden te berijden en dus besloten we deze plek over te slaan. Heel erg rauwig waren we er niet om, aangezien het in deze regio gemiddeld zo’n 35 graden is en het enige dat we wilden was verkoeling.

Bladveer nr. 3 kapot

We vervolgden de asfaltweg richting Caribische kust, ondertussen op zoek naar een nieuwe bladveer. De eerste de beste “garage” in een stoffig dorpje had de bladveer niet op voorraad maar kon de onze wel lassen. Het was te heet om verder te zoeken, dus terwijl wij zwetend toekeken en de koeien op de achtergrond passeerden en nog meer stof veroorzaakten, werd ook dit weer vakkundig gemaakt.

Bladveer wordt gelast.

Met een topsnelheid van 75 km per uur bereikten we dezelfde dag nog de kust. We vonden een paradijselijk plekje onder de palmbomen op een camping op het strand. Het enige waar we ons hier die week druk om moesten maken waren vallende kokosnoten.

Onze reisvrienden Jan en Anja, waar we drie weken ervoor tijdelijk afscheid van hadden genomen en die we eigenlijk in Mompox opnieuw zouden ontmoeten (als onze bladveer niet gebroken zou zijn), pasten hun reisroute aan en reden 270 km extra om ons aan de kust op te zoeken.

Een week vertoeven we op het strand van Los Naranjos

Op de dag van aankomst ontmoetten we er ook het Duitse overland-stelletje Rita en Ulli. En deze ontmoeting zorgde ervoor dat onze thuiskomst sneller in gang zou worden gezet dan we hadden gedacht.
Waren we tijdens de rit naar dit paradijselijk oord nog aan het bespreken welke andere bestemmingen we aan de kust nog allemaal wilden bezoeken, aan het einde van de middag waren we hard aan het nadenken om Pietertje binnen 2 weken al op de boot naar huis te zetten.
Ulli en Rita hadden de verscheping van hun Toyota Landcruiser namelijk al geregeld. Zelf waren wij de afgelopen weken ook druk bezig geweest met het informeren naar deze procedure en het zoeken naar overlanders om een container mee te delen. Dit had voor de nodige frustraties geleid, de communicatie met de verschepingsagenten liep allesbehalve soepel en ondanks meerdere oproepen konden we geen andere overlanders vinden die rond dezelfde periode naar Antwerpen of Rotterdam wilden verschepen.
Dus toen Ulli en Rita vertelden dat ze over 2 weken naar Antwerpen zouden verschepen en ze een goede agent hadden waarmee de communicatie uitstekend verliep, bedachten we spontaan dat we hun 20 foot container (waar 1 auto in past) misschien wel om konden boeken naar een 40-foot container. Het zou weliswaar een maand sneller zijn dan we hadden gedacht en we zouden dus een aantal strandbestemmingen over moeten slaan, maar eigenlijk vonden we een week strand ook wel voldoende. En het idee dat we o.a. koningsdag, een aantal verjaardagen en mogelijk een kampioensfeestje mee konden maken, vonden we ook wel aanlokkelijk!

Genieten van Janneke d’r zelfgebakken cheesecake.

Na een paar dagen kregen we bevestiging dat de omboeking van de container was gelukt en dus moesten we ineens grote haast maken om al het papierwerk in de havenstad Cartagena in orde te maken.
Cartagena is niet alleen een belangrijke havenstad, maar blijkt ook een schitterende stad te zijn, met een eeuwenoude ommuurde binnenstad die op de Unesco Werelderfgoedlijst staat en omringd door verschillende jachthavens en talloze hoge en supermoderne witte wolkenkrabbers. Dus tussen de voorbereidingen door, bezochten we meerdere malen deze indrukwekkende stad.

Wildkampeerspot in Cartagena achter het Hilton Hotel.
De typische Colombiaanse tasjes.

We namen definitief afscheid van Jan en Anja en bereidden Pietertje voor op zijn grote reis terug naar huis. Dit had nog best wel wat voeten in aarde. Behalve de papieren rompslomp moesten we onze hele inboedel uitzoeken en alles in dozen stoppen, omdat je vanwege de strenge drugscontrole in de haven alles uit de auto moet halen. Dus zonder dat we het ons hadden gerealiseerd hadden we onze laatste nacht ‘in Pietertje’ er al op zitten en sliepen de laatste dagen in een hotel om Pietertje “verschepings-klaar” te maken.

Eén van de verschepings-vereisten is dat de auto zowel van binnen als buiten schoon de container in gaat.
Onze inboedel van de laatste 3,5 jaar.

Tussen de drukte door was ook nog Ralph z’n 42e verjaardag, die we eigenlijk pas na de verscheping van plan waren te vieren. Maar de gasten in het hostel dachten daar anders over. Ze verzorgden een geweldige surpriseparty, inclusief toeters, Hollandse verjaardagmuziek, taart, champagne en pizza’s!

De uitstekende communicatie die Rita en Ulli hadden ervaren met de ingehuurde verschepingsagent verliep bij ons helaas niet zo uitstekend en zorgde voor veel onduidelijkheid en frustratie. En de dag waarop we onze auto’s in de container moesten plaatsen (29 maart) verliep ook niet zonder problemen.

De truck die op Ulli inreed.

Op letterlijk 100 meter voor de ingang van de haven reed er een truck in op Ulli’s auto! Moet je nagaan, dan heb je al die jaren over slechte wegen gereden en talloze gevaarlijke verkeerssituaties zonder schade weten te overwinnen, om vervolgens de laatste 100 meter van je wereldreis een truck bij je naar binnen te zien rijden! Het was een ontzettend harde knal (de autoradio in zijn dashboard vloog er zelfs uit) dus wij gingen er al van uit dat er helemaal niks meer van zijn auto over was. Maar de zandplaten op de achterkant bleken Ulli’s redding te zijn geweest, want die hadden de klap blijkbaar opgevangen, want er was aan de auto zelf helemaal geen schade. Veel tijd om dit goed te beoordelen was er eigenlijk niet, want er is niet veel ruimte om af te wijken van het complexe havenschema.

Klaar voor vertrek.

Terwijl Ulli nog even vluchtig zijn auto inspecteerde reden wij het haventerrein op, waar het historische moment daar was dat Janneke haar allereerste en tegelijkertijd allerlaatste kilometer in Zuid-Amerika zou rijden! Omdat de auto op haar naam staat, was Ralph niet gerechtigd de auto naar de container te rijden, sterker nog, Ralph mocht niet eens mee. Dus met knikkende knietjes reed Janneke tussen de duizenden containers door op zoek naar die ene container bestemd voor Pietertje.

De drugscontrole verliep gelukkig soepel. Ulli moest werkelijk waar alle spullen uit zijn auto halen, maar Janneke had geluk. De douane besteedde meer aandacht aan allerlei plekjes aan de buitenkant van de auto waar mogelijk drugs kon zitten, dan aan de binnenkant. Nadat we de zware daktent uit de auto hadden gesjouwd (vanwege de beperkte hoogte van de container kon deze niet op het dak blijven zitten) en nog een paar andere dozen, vonden ze het wat betreft de binnenkant wel best.

Opnieuw inruimen van alle inboedel.

En toen was het al tijd om de auto’s in de container te plaatsen. Alles ging veel sneller dan we vooraf voor gewaarschuwd waren, dus Janneke en Ulli keken elkaar tevreden aan. En Janneke was nóg blijer toen bleek dat ze niet zelf Pietertje in de container hoefde te plaatsen (wat centimeter werk is), dus het kon niet beter.
Maar dat bleek te voorbarig. Want onze verschepingsagent bleek niet voor voldoende spanbanden te hebben gezorgd om de auto’s stevig in de container vast te kunnen zetten en ook nog eens van slechte kwaliteit. Toen Janneke hem hierover opbelde, liet hij ook nog eens op onbeschofte manier aan de telefoon weten niet van plan te zijn dit alsnog te regelen. “Take it or leave it” was zijn reactie. Alsof we een andere keus hadden! Dus met wat dunne spanbandjes die Ulli nog had liggen en nog twee stevige spandbanden die ergens gevonden werden door de havenarbeiders, zetten ze de auto’s vast. Dat het om slechte kwaliteit spanbanden ging werd nog even benadrukt toen er tijdens het spannen eentje brak!

Dus na uren in de brandende zon hiermee bezig te zijn geweest sloten we de container met een ietwat verontrust gevoel af, niet zeker wetende of onze ‘huizen op wielen’ de lange overtocht van plusminus 19 dagen zonder schade zullen weerstaan. En ook was het best wel een beetje treurig om na 3,5 jaar reizen afscheid te nemen van niet alleen je auto, maar eigenlijk meer nog van je maatje.
Op Facebook posten we op de dag van de verscheping een (Engelstalige) ode aan Pietertje dat onderaan dit reisverhaal staat en ons gevoel naar Pietertje goed omschrijft.

Terwijl voor Pietertje de terugreis dus in gang is gezet (24 april is de verwachtte aankomstdatum in Antwerpen), zetten wijzelf backpackend koers richting Panama. We willen de reis daar afsluiten met een spectaculaire vierdaagse boottrip langs de San Blas eilanden en een bezoek aan Janneke d’r neef en zijn gezin die al 12 jaar in Panamastad wonen. In ons volgende en tegelijkertijd allerlaatste reisverhaal lezen jullie daarover meer.

De koffie staat op een strategische plek, zodat als Ralph langer blijft liggen Janneke iig haar bakkie leut kan drinken.

Pietertje,

We didn’t really care about cars untill we found you in 2011.

Four years we worked on your complete make-over and prepared you to go on an unforgettable travel with us. In juni 2015 the three of us excitedly started this special journey together.

The first 8 months you didn’t have a name. Your name was “born” when we were driving in Argentina on a remote sand road that changed into a river during heavy rain. You weren’t driving anymore, you were swimming like a champ. Like the little boy Pietertje in the peanutbutter commercial, that is referring to our famous Dutch swimmer champion Pieter(tje) van de Hoogenband.

Even though you are small, you gave us a home to live in. You even gave us a toilet, a shower, a kitchen and a fridge.
Yes you are slow, VERY slow, but you brought us to many places all over eastern & northern Europe and everywhere in South America.
Even on bad roads you didn’t hesitate.
Often surrounded by crazy drivers you kept going on. Even after a truck drove into you twice while we were sleeping, you only had a few scratches. Even after a Toyota crashed into you and left a big hole in your left bodypart, you were ready to go after three days.
Sometimes you were not so happy and told us you needed some new parts and a rest. But this never took long and you always continued the travel with us.
You were always the smallest compare to other overlanders, often with their fancy big trucks. But we weren’t jealous, we were very happy with the way you are. Able to park and get everywhere we wanted, no problems with your seize or height.

You gave us the best way of traveling: a house on wheels that brings you everywhere, completely independent. No need to plan anything, no need to book a hotel, to plan public transport and tours, no need to go to restaurants. The feeling of freedom we experienced the last 3,5 years is mainly thanks to you.

To us you are not just a car. You became our friend. You became our best travel buddy.

For now we say goodbye. We will surely miss you the next couple of weeks, especially when we are using public transport and hostels.
Hopefully the vessel will bring you home safely. Back to smooth asphalt roads and give you the rest you deserve.

Many thanks to you Pietertje, for the 1.204 days and 90.135 km on the road!!!

See you soon amigo!

Afscheid nemen.
Tijdens een hike zien we een groepje toekans.
Bushalte in Capurgana!
This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

11 Responses to Colombia: Haast je rapido!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *