Colombia: Haast je langzaam

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 km
  • Huidige kilometerstand : 177.151 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 89.028 km
  • Aantal dagen onderweg: 1.188 dagen
  • Huidige locatie: Barichara, Colombia
  • Laatste update: 13 maart 2019
Deze graffiti schijnt inmiddels weggehaald te zijn.

Dat Ralph z’n voortand afbrak was natuurlijk vervelend, maar ook nu waren we weer blij dat het hier gebeurde. Ik vraag me af of ze bijvoorbeeld in Bolivia wel een tandarts hebben, aangezien je daar vaak genoeg mensen ziet die een paar tanden missen!

De tandarts in Medellin had 4 afspraken nodig, in een tijdsbestek van twee weken, om Ralph een nieuwe voortand te geven. Hemelsbreed van onze camping (“Al Bosque”) naar de tandarts was maar 7 kilometer, maar toch was het tijdrovend om er te komen aangezien onze camping zich 1.100 meter boven de stad bevond. Iedere keer een uur met de bus, waarvan de chauffeurs het liefst zo snel mogelijk via de steile slingerweggetjes omlaag scheurden en onze maag zich liet omdraaien, om vervolgens nog een half uur de steile straatjes omhoog te lopen.
De tandarts was toch ietsje minder modern dan gedacht. Het materiaal zag er uit alsof het uit de jaren ’80 kwam en de tandartsstoel had zelfs roestplekjes. Maar ze deed een goede job en Ralph z’n gebit ziet er weer tip top uit. Ook de tandarts zelf was blij met onze komst, dus de 3e en 4e keer werden we begroet met een zoen en bij het afscheid wilde ze natuurlijk ook nog even een selfie van ons drieën!

Op de camping “Al Bosque” waar we na een paar weken samen reizen afscheid namen van Jan en Anja.

Tussen de afspraken door luierden we lekker op de camping en bezochten we een aantal keren de stad. Het verschil in temperatuur tussen die twee was bizar. Hadden we op de camping regelmatig dikke truien en de openhaard aan, in Medellin was het 10 graden warmer en was je aan het zweten terwijl je zoveel mogelijk de schaduw opzocht.

Medellin by night.

Medellin kwam op ons relaxter en vriendelijker over dan bijvoorbeeld de hoofdstad Bogotá, ondanks de heftige cijfers van het aantal moorden dat hier met name in de jaren ’90 plaatsvond. Het dieptepunt was zo’n 4500 moorden per jaar alleen al in deze stad. Net zoals de meeste gebieden in Colombia is het er een stuk veiliger geworden.
De bezienswaardigheden hier vonden we matig. Hoogtepunt was een bezoek aan de wijk “Comuna 13” dat ten tijde van de drugsoorlogen in Colombia bekend stond als 1 van de gevaarlijkste wijken ter wereld. Via allerlei projecten en het verdrijven van de drugsbendes, heeft de wijk een boost gekregen en is het een veilige en mooie trekpleister geworden, voornamelijk vanwege de schitterende graffiti.

Colombia is niet zo blij met plekken gerelateerd aan Pablo Escobar, die mede door de populaire serie “Narcos” waarin hij wordt weggezet als bijna een soort van held, veranderen in toeristische trekpleisters. Het is toch onderdeel van een heftige, recente geschiedenis, dus wilden óók wij een paar van die plaatsen bezoeken. Maar verder dan zijn graf zijn we niet gekomen. De gevangenis waar hij een lange tijd als een koning leefde, is nu een bejaardentehuis geworden. De graffiti die voorstanders ter ere aan Escobar in de door hem gebouwde woonwijk hebben gemaakt, zouden ook onlangs weggehaald zijn. En het appartementencomplex midden in een dure wijk werd 2 minuten voordat wij arriveerden met explosieven naar beneden gehaald!

Familliegraf van Pablo Escobar, waar o.a. zijn ouders, broertje en lijfwacht (die tegelijkertijd met Escobar door het leger werd doodgeschoten) liggen.

De harde knal deed ons wel even schrikken. Je denkt meteen aan een bomaanslag, zoals onlangs in Bogotá. Maar direct zagen we op de tv in een winkeltje dat we passeerden live-beelden van het zojuist neergehaalde gebouw. Die ochtend hadden we een krantenkop gezien waarin het einde van dit complex aangekondigd werd, niet realiserende dat dat diezelfde dag zou zijn! Na de explosie en nog geen 100 meter verder te hebben gelopen, kwamen de stofwolken ons al tegemoet en nog eens 500 meter verder zagen we nog net de journalisten en omstanders het schouwspel verlaten. Wat een timing!

Terwijl we de explosie horen, zien we direct deze beelden.
De laatste cameraploeg verlaat het gebied, op de achtergrond de brandweer die het neergehaalde gebouw aan het blussen is.

Ook wandelden we door het natuurpark “Arví” dat praktisch naast onze camping lag.

De amazonemotmot
Incagraai

En we maakten een dagtripje naar het 60 km verderop liggende koloniale dorpje Santa Fe de Antioquia en de dichtbijgelegen indrukwekkende hangbrug. Voor de “Wie is de mol” fans: op deze brug voerden ze hun 1e opdracht uit. En we bezochten in dit reisverhaal meer locaties waar het programma is opgenomen.

Santa Fe de Antioquia

Na 2,5 week Medellin waren we blij weer verder te kunnen trekken. Onderweg wilden we nog langs een andere voormalige woning van Pablo Escobar die leeg staat. Via een off road weggetje die Janneke weer op haar zenuwen werkte zou je er kunnen komen. Maar toeval of niet, 2 km voor de woning werd ons verteld dat verderop de weg was afgesloten en dat we moesten omdraaien. Ook al parkeren de Zuid-Amerikanen overal lukraak hun auto’s, ook midden op straat, vonden wij dit nu geen optie. De weg was te smal om ‘m daar achter te laten en verder te lopen. En de bewoners van de talloze imposante villa’s hebben we maar niet gevraagd of we de auto daar konden parkeren.

Guatapé

We reden door naar misschien wel het meest kleurrijke plaatsje van Zuid-Amerika: Guatapé. Je belandt in een soort openluchtmuseum, waarbij alle huizen in vrolijke kleuren zijn geschilderd. Maar het meest bijzondere zijn de zogenaamde “zócalos”. Dit zijn beschilderde houtwerken ter decoratie van de huizen en winkels. Iedereen heeft zijn eigen ontwerp, de één refereert bijvoorbeeld aan zijn beroep, de ander aan een dier of traditie. We keken onze ogen uit.

Vlakbij Guatapé ligt “El Peñol”: een immense rotsformatie die je kan beklimmen via een 740 treden tellende trap die in een scheur van de rots is gebouwd, met als beloning een schitterend uitzicht over het meer. Ralph met zijn hoogtevrees hield het bij 125 treden!

Op de achtergrond rechts El Peñol.

Vanuit het privéstrandje van ons super mooie hostel, waar we langs het zwembad mochten kamperen met uitzicht op El Peñol, maakten we een mooie kajaktocht door het grote stuwmeer, dat door de velen eilandjes als een doolhof aanvoelde.

Zouden we normaal gesproken misschien wel een week of twee op deze mooie plek gekampeerd hebben, nu besloten we toch met enige tegenzin verder te trekken. Want na een mailtje naar zijn oude werkgever, kreeg Ralph bericht dat hij per 1 juni kan beginnen! Heel erg fijn nieuws natuurlijk, maar ook wel een beetje dubbel, want daarmee is het einde van de reis toch ook heel definitief geworden. En het reistempo ligt daardoor nu ietsje sneller dan we de afgelopen 3,5 jaar van onszelf gewend zijn. “Haast je langzaam” is vanaf nu op ons van toepassing. We haasten ons langzaam voort, beetje bij beetje richting de havenstad Cartagena.

In de jungle bij “Rio Claro” kampeerden we naast de kraakheldere rivier, onder het genot van oorverdovende insectengeluiden en een kampvuur. Twee dagen koelden we dankbaar af in het water en wandelden door de mooie natuur.

Het valt niet altijd mee om met de zelfontspanner een selfie te maken!

Alsof dit verblijf niet bijzonder genoeg was, bleek er ook nog een toekan-echtpaar in een boom vlakbij onze kampeerspot te leven. We namen misschien wel 100 foto’s, want zo vaak zie je toekans niet en al helemaal niet dat ze lang genoeg blijven zitten voor een foto. En dankzij het nemen van zoveel foto’s, kwamen we er achter waarom ze zo lang in die ene boom zaten. Ze bleken een baby te hebben, die twee keer zijn koppie uit het holletje liet zien! Wat een unieke ervaring.

De swainsons toekan
De baby toekan! Deze toekansoort nestelt in boomholtes die zijn ontstaan door rotting of gebruikt er een verlaten spechtennest. Soms verjaagt hij een specht vanuit zijn hol om deze van hem in te pikken.

We deden een nieuwe poging een zoveelste woning van Pablo Escobar te bezoeken, “Finca Napoles”. Het is een immens groot landgoed waar hij zelfs een eigen landingsbaan en dierentuin had aangelegd. Alleen al de oprijlaan is kilometers lang.
Maar ook deze historische plek heeft men van de kaart geveegd door er een groot attractiepark van te maken. Het enige dat nog aan de beruchte drugsbaron herinnert zijn de landingsbaan en zijn nijlpaarden, die tot ieders verbazing nog leven ondanks dat het landgoed jarenlang verlaten was. Wetende dat er in feite niks meer te zien is en de hoge toegangsprijs, zijn we niet naar binnen gegaan.

Toegangspoort van Hacienda Napoles

We kozen een route uit van zo’n 280 km, die bijna niet meer gebruikt wordt omdat 70 km ervan via een uitdagende, maar schitterende off road route en via velen slingerende weggetjes over een bergpas en door de jungle naar het oosten leidt, richting het koloniale stadje Villa de Leyva. We deden er 1,5 dag over. Onderweg passeerden we velen typische jungle huisjes en kwamen we maar een handjevol andere auto’s tegen, wat altijd prettig is op zulke smalle bergweggetjes. We sliepen bij een benzinepomp in een nietszeggend dorpje, waar een groot feest zou plaatsvinden omdat het “Dia del mujeres” was, dag van de vrouw. We waren te gaar om een kijkje te nemen, maar genoten heel de nacht mee van de snoeiharde muziek, één van de “beste” kwaliteiten van Zuid-Amerikanen!

Off road route

In Villa de Leyva vonden we weer een mooie kampeerplek in de tuin van een boetiek hotelletje en struinden door de eeuwenoude geplaveide straatjes.

Villa de Leyva

Behalve dat het reistempo nu wat hoger ligt,merken we ook dat we met name sinds we in Colombia zijn, nauwelijks nog wildkamperen. Colombia is ondanks de grootte, toch minder uitgestrekt. Kan je in de meeste andere Zuid-Amerikaanse landen soms wel honderden kilometers rijden zonder nauwelijks een mens tegen te komen, hier is dat niet.
En ondanks dat Colombia hard werkt om van zijn negatieve imago af te komen en het land op ons behoorlijk veilig overkomt, houden we toch het recente verleden in ons achterhoofd, wetende dat ze er nog niet zijn. Het land is ontwikkelder en de mensen toegankelijker dan bijvoorbeeld Bolivia of Peru, maar ook hier zie je armoede, zwervers, verslaafden en verwarde mensen. En ook de velen vluchtelingen krijgen lang niet allemaal de hulp die ze nodig hebben.
Dus alles bij elkaar maakt dat we tegenwoordig meestal een camping boven een wildkampeerspot verkiezen. Hierdoor komen we nu, veel meer dan voorheen, in contact met toeristen in plaats van met locals. Eigenlijk hebben we voornamelijk Colombianen ontmoet via de pechgevallen die we hadden.
Dus laten we daarom maar hopen dat we niet al te veel Colombianen meer zullen ontmoeten!

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

26 Responses to Colombia: Haast je langzaam

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *