Argentinië: Wat zeg je hiervan Floortje!?

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 Km
  • Huidige kilometerstand : 154.311 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 66.432 km
  • Aantal dagen onderweg: 789 dagen
  • Huidige locatie: El Mollar, Argentinië
  • Laatste update: 7 februari 2018

Onze overnachtingsplek bij Laguna Blanca, met zijn velen flamingo’s. Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Alles bij elkaar brachten we bijna een half jaar door in Argentinië. We dachten het mooiste van dit fantastische land ondertussen al gezien te hebben, maar we zijn opnieuw verrast. We zijn in de noordwestelijke provincies Salta en Catamarca, één van de mooiste streken van dit land.

Soms houdt de weg ineens op en moet je een riviertje door, niet wetende hoe diep het is, dus best spannend. Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Na de adrenaline-rush van de Dakar te hebben ervaren, besloten we nu zèlf de bikkel uit te gaan hangen. Tijd voor een avontuurlijke roadtrip!

Soms lijk het alsof je je op de maan bevindt.

We gingen samen met André, de Nederlandse overlander met wie we ondertussen, af en aan, al een aantal weken optrokken. Een trip van bijna 1.000 kilometer en ruim een week door ‘La Puna’ (de hoogvlaktes van Argentinië), die onderdeel zijn van het Andes-gebergte. Het zou een onvergetelijk mooi avontuur worden.

Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Maar voordat we hieraan begonnen, moesten we eerst alle tanks en jerrycans volgooien met diesel en het maximale aan water en eten meenemen, voor in ieder geval een week. Want we zouden door een zeer onherbergzaam, afgelegen en praktisch onbewoonbare streek gaan rondtrekken, dat vrijwel niemand bezoekt en nog onontdekt is. Zelfs niet door Floortje Dessing!

Foto gemaakt door: Andre van Huizen

De wegen zijn er niet al te best en er zijn nul komma nul voorzieningen. En omdat de route ook nog eens op grote hoogte ligt, regelmatig boven de 4.000 meter, wat voor ons en Pietertje de eerste keer zou zijn, vonden we het extra fijn en veilig om dit samen met André te gaan doen.
Uitgerust met voldoende eten, drinken, brandstof en twee walkietalkies reden André en wij achter elkaar aan, een Land Rover en Landcruiser samen op avontuur.

Een mijlpaal: 4635 meter hoogte bereikt!

De eerste twee dagen waren we nog enigszins in de bewoonde wereld, want toen passeerden we nog twee gehuchtjes. Stel je er niet te veel van voor, want meer dan een 100-tal lemen huisjes, een kerk en wat treurige winkeltjes die weinig op voorraad hebben, was er niet. Maar WiFi was er wèl (die het vaker niet dan wel deed) en 1 gehucht had zelfs een tankstation. Als je brandstof nodig hebt, moet je aan de overkant van de pomp aanbellen, want in dat huisje woont de eigenaresse; een oma van ogenschijnlijk 100 jaar oud, zo krom als een hoepel met nog 1 tand in haar mond. Er komen hier zo weinig mensen dat ze de pomp alleen open doet als er een klant is! Natuurlijk betaal je er de hoofdprijs, maar we gooiden Pietertje toch nog maar voor de zekerheid weer vol. Dit was de allerlaatste optie om te tanken en je wil hier niet zonder diesel komen te staan.

De pompbediende is voorlopig weer klaar met werken en gaat terug naar huis nadat ze Pietertje volgegooid heeft – gehuchtje nr. 2: Antofagasta de la Sierra

Hierna raakten we steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld. De rest van de week zagen we nog maar 1 auto en verder niks of niemand. Er waren zelfs geen elektriciteitsmasten en SOS-palen, die we in andere afgelegen gebieden (zoals Patagonië) wel nog met enige regelmaat zagen. Het is bijna niet voor te stellen dat je in een week tijd, op bandensporen en een verlaten mijndorp na, geen enkel spoor van menselijke invloeden ziet.

We naderen op 4200 meter hoogte de ghosttown “Mina la Casualidad”, een verlaten mijnstad. De mensen die hier ooit leefden liggen òf hier òf zijn vertrokken.

Alles staat er nog; verlaten huisjes, een kerk.

De trip was van begin tot eind adembenemend mooi. Het was overweldigend, zo puur, desolaat, groots en afwisselend als het was. Woestijnlandschap, zoutvlaktes, vulkanen, zandduinen, lavavelden, hoge bergen in allerlei kleuren, besneeuwde toppen, rotsformaties in mooie vormen, het was adembenemend mooi. Het leek wel alsof we op een andere planeet waren. Wat een bijzondere ervaring om echt nog door een stukje onbewoonde wereld te kunnen reizen. Op flamingo’s, lama’s, ezels, vossen en wat verlaten nomadenhutjes na was er verder niets of niemand. Zelfs geen insecten, wat een verademing was na weken lek gestoken te zijn!

Dat het hol van deze vossenfamilie zich letterlijk aan de rand van de weg bevindt zegt genoeg over hoe weinig mensen hier komen.

Het was dus eigenlijk alleen maar genieten, op 1 penibele situatie na. Althans, voor Janneke een penibele situatie, want de mannen vonden het wel meevallen. Iets wat ze tot de dag van vandaag niet kan begrijpen. Over het algemeen waren de wegen redelijk. Je schudt soms alle kanten op door wasbord-gedeeltes, soms waren er steile gedeeltes, soms volgde je niet meer dan een bandenspoor en non-stop was het stoffig, want asfalt heb je hier niet. Maar verder was het prima te doen, behalve dat ene stukje…

Het gedeelte dat Janneke behoorlijk wat stress gaf.

Op een bepaald moment konden we uit twee weggetjes (bandensporen) kiezen die tot hetzelfde punt leidde. Jammer dat wij de verkeerde kozen. Het leidde tot een stukje mul zand, wat op zich niet erg is, want zowel wij als André hebben 4×4. Maar het vervelende was dat de weg zijwaarts schuin afliep. De auto kwam zo schuin te staan, dat Janneke ervan overtuigd was dat de auto op zijn kant zou gaan vallen. Geen fijn gevoel, vooral niet als je je in onbewoond gebied bevindt! Dus om haarzelf, maar eigenlijk vooral Ralph, een plezier te doen, is ze compleet in paniek uitgestapt. In haar paniek had ze vervolgens niet door dat ze aan de verkeerde kant van de auto stond. Dus wanneer de auto daadwerkelijk om zou vallen, zou zij er onder liggen! Dat André, die achter ons reed, dit tafereeltje aan het filmen was in plaats van uit te stappen en mee te denken over hoe we dit enge stuk door moesten komen, kon Janneke niet echt waarderen. We kennen elkaar nog niet zo heel lang, maar het was voor André al gauw duidelijk dat hij meteen moest stoppen met filmen en Janneke mentaal moest ondersteunen. Nadat Janneke toekeek hoe de achterbanden van de auto wegschoven naar beneden, waardoor de auto in een nòg schuinere stand kwam te staan, heeft ze maar haar hoofd omgedraaid. Ze kon er niet langer naar kijken. Op dat moment voel je je echt ellendig, daar sta je dan, in de middle of nowhere. Hier was geen bandenplakker die ons kon redden! Hier was niemand, helemaal niemand. Maar gelukkig is Ralph de rust zelve en Pietertje kan meer dan Janneke denkt, dus uiteindelijk was het een “piece-of-cake” volgens de mannen. Maar voor Janneke was dit weer 10 jaar van haar leven en paar grijze haren meer.
Kort erna kwam er een soortgelijke situatie. Aangezien Ralph en André baalden dat André bij de 1e keer niet alles had mogen filmen door Janneke d’r paniekaanval, besloten we nu dat Janneke alles zou filmen. Alhoewel het bij lange na niet zo tricky was als de 1e situatie, krijg je in dit filmpje enigszins een idee hoe de situatie was en hoe Janneke hier op reageerde. Zie YouTube

Een eeuwenoude traditie uit de Inca tijd. Ze stapelden stenen op om de goden gunstig te stemmen. Ze gebruikten deze “apacheta’s” ook als wegwijzer.

Het scheelde trouwens niet veel of we waren na dag 1 van deze roadtrip al omgedraaid. De dop van de radiatorvloeistof-overloopreservoir bleek gescheurd te zijn. Hierdoor liep de vloeistof met liters eruit. Uiteindelijk toch besloten door te rijden, nadat Ralph de dop provisorisch gemaakt had en we een fles nieuwe koelvloeistof hadden gekocht in 1 van de 2 gehuchtjes. Wel bleef Ralph meermalen per dag controleren of er nog voldoende in zat.
Pietertje had het zwaar op deze hoogte. Behalve dat ie langzaam op steile stukken vooruit kwam, rookte hij als een gek, wat ie sowieso altijd wel doet, maar nu nòg meer! Dus regelmatig stoppen om te koelen en oliën en vloeistoffen te controleren, wat niet erg was in zo’n mooie omgeving.

Onze slaapplaats naast het herdershutje.

Behalve dat Pietertje het zwaar had, merkten wijzelf dat we ook op grote hoogte zaten. Je merkt het aan je ademhaling en je bent snel uitgeput als je ook maar een paar meter loopt. Ook moet je heel vaak plassen, soms ieder kwartier. Bij gebrek aan bomen en struiken op deze hoogte betekende dit dat wanneer Janneke moest plassen, André even een andere kant moest opkijken! Ook je neus is continue verstopt en je huid wordt droog. Maar verder viel het ons reuze mee. We sliepen goed, terwijl André iedere nacht last had van slaapapneu. We sliepen om die reden iedere keer niet hoger dan 3700 meter hoogte.

We overnachten in de zoutvlakte van “Salar de Arizaro”

De weg liep dwars door de zoutvlakte. Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Voor ons is het fijn te weten dat zowel wij als Pietertje de hoogte aankunnen. We hebben van verschillende mensen gehoord dat hun auto het niet trok, of zijzelf niet. Als dat bij ons het geval was geweest, hadden we niet naar Bolivia en Peru kunnen gaan, aangezien deze landen vrijwel alleen maar op grote hoogte liggen. En daardoor zouden Ecuador en Colombia ook ommogelijk zijn, omdat je hier (momenteel) alleen via Bolivia en Peru kan komen (via Venezuela is te gevaarlijk).

Het stipje rechtsonder is André’s Land Cruiser. Het geeft goed weer hoe groots de omgeving is.

Lang geleden dat we een verkeersbord zagen.

Dus de conclusie is dat we na nog een stukje Argentinië en noord-Chili naar Bolivia zullen gaan, om vervolgens via Peru en Ecuador helemaal tot aan Colombia te gaan reizen. Voorlopig zijn wij dus nog niet uitgereisd!

Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Leuke weetjes:

  • Pietertje verbruikte op deze hoogte meer diesel dan normaal. In plaats van 1 (liter) op 9,65 km verbruikte hij nu 1 op 7,1 km.
  • Water kookt op deze hoogte al bij 80 à 90 graden, je moet je eten dus langer laten koken voordat  het gaar is.
  • Overdag was het nog steeds verrassend warm, ondanks dat we dus zo hoog zaten. ’s Nachts koelde het flink af, een paar graden boven het vriespunt.
  • Het kostte ons twee volle dagen om de auto na deze tocht weer stofvrij te krijgen en alle kleding en beddengoed te wassen. De auto wordt altijd wel stoffig van binnen door een paar (onbedoelde) “ventilatie”kiertjes, maar zo erg als nu was het nog nooit.
  • Deze regio van Argentinië is de armste regio van het land. De huisjes zijn vaak niet meer dan lemen hutten en veel mensen zijn voor elektriciteit afhankelijk van zonnepanelen.
  • Het noordwestelijke deel van Argentinië was ooit ook onderdeel van het Inca-rijk. In de jaren ’90 vonden ze hier op de top van een berg op 6700 meter hoogte 3 perfect bewaarde lichamen van Inca-kinderen. Zij waren in de Inca-tijd geofferd om de goden gunstig te stemmen. Het is de hoogste archeologische vindplaats ter wereld en je kan 1 van de 3 kinderen (die iedere 3 maanden gewisseld worden) bezichtigen in een museum in Salta. We bezochten dit museum en waren diep onder de indruk.
  • Het uitzoeken van de foto’s voor dit reisverhaal was nog een hele klus. We hebben een keuze moeten maken uit 1500 foto’s.

Foto gemaakt door: Andre van Huizen

Een zee aan lavagesteente. Foto gemaakt door: Andre van Huizen

De elektriciteitsdraden (bovenin) getuigen er van dat we weer in de bewoonde wereld zijn.

 

 

 

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

30 Responses to Argentinië: Wat zeg je hiervan Floortje!?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *