Brazilië: We maken het mee…

  • Beginstand kilometerteller: 88.123 Km
  • Huidige kilometerstand : 151.317 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 63.194 km
  • Aantal dagen onderweg: 739 dagen
  • Huidige locatie: Asuncion, Paraguay
  • Laatste update: 19 december 2017

Praia do Patacho

Terwijl bij jullie de verwarming op volle toeren draait en er zelfs al sneeuwpoppen gemaakt zijn, namen wij de afgelopen weken nog steeds verkoeling aan de mooie Braziliaanse stranden. Deze keer vergezeld met een ander overland-stelletje, Maria (30) en Arthur (28) uit Duitsland. Het klikte goed en zij reisden ook noordwaarts en in een rustig reistempo, dus gedurende vier weken reisden we achter elkaar aan.

Arthur & Maria

Hoogtepunten waren het zwemmen tussen de velen dolfijnen die soms op maar een paar meter afstand kwamen en het spotten van zeekoeien.

In Barra do Mamanguape spotten we zeekoeien!

Ook hadden we een bijzondere ontmoeting in het vissersdorpje Baía Formosa. Al zoekende naar een slaapplek renden een restauranteigenaar de straat op om ons tot stoppen te manen. Stomverbaasd waren we toen de man in het Nederlands begon te praten. Hij, Jeroen, had samen met zijn Braziliaanse vrouw Sunaria en hun 2 kids Nederland verlaten om hier een nieuw leven te beginnen. Uiteindelijk leidde deze toevallige ontmoeting tot een verblijf van een week in dit verrassend leuke, niet-toeristische plaatsje en ontstond er een mooie vriendschap met deze hartelijke, gezellige mensen.

Bar/restaurant van Jeroen en Sunaria

Jeroen en Sunaria namen ons mee naar mooie plekjes in de omgeving, we aten en speelde Rummikub bij hen thuis en luisterden Guus Meeuwis in hun restaurant. Iedere ochtend kwam Jeroen voordat hij het restaurant ging openen even een kopje koffie bij ons doen. Eén keer kwam hij ons zelfs verrassen met stroopwafels!

Een hoogtepunt: stroopwafels bij de koffie!

Tijdens een lunch met Jeroen en Sunaria bij een strandtentje, had Janneke een wel heel bijzondere wc-ervaring. Aangezien er geen wc was, vertelde de eigenaar van het tentje (die drukker was met alcohol drinken dan werken en hoe langer hoe zatter werd) dat ze in het keukentje op de grond (de grond was het strand) kon plassen. Natuurlijk dacht ze in de maling genomen te worden, maar dat bleek niet het geval. Omdat ze het echt niet meer op kon houden, toch maar deze unieke kans genomen en na het plassen een haffel vers zand erover gestrooid J. Later bleek dat het niet helemaal uniek was, want bij een ander strandtentje was hetzelfde principe, deze keer niet in maar naast de keuken, waar ze dmv kratjes een afscherming hadden gecreëerd om te plassen, ook gewoon in het zand.

Opnieuw een wel heel bijzondere ‘wc’.

We wildkampeerden in Baía Formosa een week aan de hoofdweg en de buren waren ons goed gezind. De restauranteigenaar bij wie we praktisch voor de deur kampeerden, kwam zelfs een extra tafel en stoelen brengen toen we met een groepje bij onze auto pizza zaten te eten. Andere buren boden hun wc en douche aan, waar we uiteindelijk dankbaar gebruik van maakten. Dit leidde weer tot een gezellig etentje en zoals we al vaker hebben ervaren in Brazilië kregen we ook hier weer spontaan allerlei kadootjes mee. Op de één of andere manier geven Brazilianen altijd graag iets weg. Van borrelglaasjes en een doos eieren tot een T-shirt dat uit de kast wordt getrokken, je kan het zo gek niet verzinnen wat we allemaal al hebben gekregen! En het afscheid leidde zoals bij de meeste Brazilianen ook nu weer tot dikke tranen. Het is een emotioneel volk.

Etentje bij onze “buren” Sergio en Marie

We reisden noodgedwongen steeds langzamer. We waren namelijk in afwachting van onderdelen uit Nederland die bij een DHL-kantoor in Natal bezorgd zouden worden en we waren inmiddels in de buurt van deze stad. Pietertje had een olielekkage door een kapotte keerring en deze bleek hier niet verkrijgbaar. Het verzenden zou tot drie weken duren, maar tot de dag van vandaag ligt het pakketje nog steeds bij de douane ter controle, wat er 40 dagen kan blijven liggen.

Onderweg naar een grotere boot voor de dolfijnentrip. Hier werd Janneke al misselijk.

Ons visum was inmiddels verlopen. Dit was in 1e instantie geen probleem, want tot voor kort betaalde je een boete van €2,- per dag. Toen we onlangs de grens overgingen met Paraguay bleek het bedrag veranderd te zijn naar €27,- per dag (pas te betalen na terugkeer)! In ons geval zo’n €480,- aangezien we 9 dagen te laat waren. Maar dat wisten we toen nog niet. De reden dat we besloten niet meer op het pakketje te wachten, was omdat onze tijdelijke invoerpapieren van de auto begin januari afliep. Deze hadden we al een keer verlengd en dat kon niet nog een keer.

In plaats van folders wordt op deze manier reclame gemaakt.

Dat we helemaal terugreden naar Paraguay had verschillende oorzaken. Vanwege het regenseizoen wilden we niet verder noordwaarts rijden tot Suriname en de Guyana ’s. Hetzelfde geldt voor een oversteek naar Peru, je moet dan de Amazone door, waarvan de zandweg onbegaanbaar is in het regenseizoen. En de grens met Venezuela is al een poos geen optie meer vanwege de onveilige politieke en economische crisis daar.
Dus vanuit het meest noordoostelijke puntje van Brazilië reden we helemaal via het binnenland naar het zuiden. Acht dagen vrijwel non-stop rijden, terwijl we normaal zo’n twee a drie maanden over dit soort afstanden doen!

In het binnenland zijn we er eigenlijk pas voor het eerst echt getuige van hoe de natuur in Brazilië plaats heeft moeten maken voor de honderden kilometers aan landbouwgrond. De struisvogels voelen zich er desondanks wel op hun gemak.

Aangezien er onderweg altijd genoeg boeiends te zien is, zagen we er eigenlijk helemaal niet tegenop, we vonden het eigenlijk wel relaxt om een week te gaan rijden. Maar alleen maar relaxt bleek het niet te worden!
Terwijl we op dag twee in de middle of nowhere reden, over een 190 km lange gravel/zandweg vol met gaten en hobbels (op de kaart leek dit een asfaltweg), brak de ophanging tussen de bladveer en het chassis compleet door. Een behoorlijk ernstig probleem.
Voor de mensen die geen verstand van auto’s hebben; vergelijk het maar met iemand die de Kennedy-mars loopt en op de helft van de route zijn been breekt. Dat was dus het geval met Pietertje.

En toen ging het mis… Op de foto zie je dat het wiel naar achter is geschoten.

Hier zie je dat de ophanging afgebroken is.

Het was echt niet verantwoord om ook maar een meter verder te rijden, de auto hing helemaal scheef en het risico dat er nog meer zou breken, zeker op deze slechte weg, zou groot zijn.
Terwijl we allebei verrassend genoeg kalm bleven, overdachten we onze opties. Daar waren we vrij gauw mee klaar, want die waren er niet zo veel in deze verlaten omgeving. We moesten op de een of andere manier een takelwagen zien te regelen. Maar het is helaas niet zo dat je even een telefoontje pleegt hier, want bereik met je gsm is er niet. Gelukkig zaten we “maar”17 km van het eerstvolgende gehuchtje vandaan, dat ook nog eens Nova Holanda heette. Eén zou bij de auto blijven, terwijl de ander de hitte van 36 graden zou trotseren en naar het gehuchtje zou fietsen om een takelwagen proberen te regelen. Die zou ongetwijfeld uit de eerstvolgende stad moeten komen, zo’n 450 km verderop, als iemand überhaupt al bereid zou zijn om deze helse weg op te gaan. Want in de vier uur dat we hier hadden gereden of eigenlijk vooral hadden gestuiterd, legden we niet meer dan 100 km af en we kwamen al die tijd welgeteld 1 andere auto tegen en een aantal brommers.

Maar zoals wel vaker deze reis, hadden we weer een engeltje op onze schouder, want terwijl we nog aan het overdenken waren hoe we het zouden aanpakken, kwamen er 3 jongens op een brommer langs die ons vertelden dat er 200 meter verderop een automonteur zat. We dachten natuurlijk dat we het verkeerd verstonden of dat ze ons voor de gek hielden. We hadden heel de weg, op boerderijen, geiten, koeien en duizenden vlinders na, geen teken van leven gezien. En dan zou er hier een automonteur wonen, in de middle of nowhere? En wij stranden praktisch voor zijn deur?
Maar verrek, het bleek nog echt waar te zijn ook. Ongelooflijk, 200 meter verderop was een gehuchtje van 6 huizen en daar woonde een monteur! Eigenlijk is het woord monteur iets te veel gezegd. Het was eigenlijk een bandenplakker voor de brommers die in tegenstelling tot auto’s nog wèl met regelmaat over deze weg rijden.

Ter reparatie bij de bandenplakker

Zijn ‘garage’ was een tuin vol met oud ijzer, verroeste onderdelen, glas en ander afval, waar de kindjes gewoon met blote voeten doorheen liepen.
Net als de boeren onderweg, stonden ook deze bewoners wel even raar te kijken toen ze ons zagen.

De garage…

Verrassend genoeg bleek de bandenplakker tussen al zijn rommel ook een lasapparaat te hebben. En lassen was wat er moest gebeuren. Vermoedelijk zijn eerste keer, maar ons hoorde je niet klagen, veel andere mogelijkheden waren er niet!
Het was nog een hele klus en het hele “dorp” van zo’n 20 man kwam beurteling nieuwsgierig kijken en meehelpen. Ook al was het niet het beste staaltje vakwerk, de volgende ochtend was de klus geklaard. Zowel hij als wij waren dolgelukkig. Hij had een fortuin verdiend (€65,- dat voor sommigen bijna een maandsalaris is in deze regio). en wij konden onze weg vervolgen, zonder te moeten bezien of iemand bereid was Pietertje op deze krankzinnige plek op te komen halen.
Trouwens ook een mazzeltje dat we nog precies €70,- aan cash op zak hadden, want een pinautomaat is nogal lastig te vinden in dit soort gebieden.

We zijn niet de enige gestrande auto.

Wonder boven wonder bleek het laswerk van onze bandenplakker toch behoorlijk solide, want de weg werd zelfs nog belabberder, maar toch hield het laswerk stand. Om die reden besloten we toch maar door te rijden naar Paraguay en daar pas op zoek te gaan naar een professionele lasser om het werk opnieuw te laten doen.

Op de eindeloze en vooral beroerde weg in het binnenland van Brazilië, worden we urenlang vergezeld door honderdduizenden vlinders.

Inmiddels zijn we terug in de hoofdstad Asunción en gaan morgen voor de 3e keer terug naar de vertrouwde en gezellige camping “Hasta La Pasta”. Daar hebben we afgesproken met André, een andere Nederlandse overlander die we vorig jaar in Chili kort ontmoetten. Dus samen met André en andere overlanders zullen we hier kerst en oud & nieuw vieren.

Dus voor nu: Feliz navidad & feliz año nuevo!

 

Leuke weetjes:

  • We hebben inmiddels onze 1e logee gehad! Tijdens een echtelijke ruzie tussen Maria en Arthur logeerde Maria een nachtje in onze daktent om af te koelen (niet letterlijk, want ook ’s nachts blijft het hier zweten).
  • Mochten iemand willen, we hebben twee slaapplaatsen extra, of zelfs 4 als je ons trekking tentje meerekent, dus jullie zijn van harte welkom.
  • Alle keren bij elkaar opgeteld brachten we ruim 200 dagen door in Brazilië, het langste van alle landen tot nu toe.
  • Janneke is nog steeds herstellende van haar rug. Na een bezoek aan een osteopaat, die een massage, kraken en acupunctuur toepaste, lijkt het ergste voorbij te zijn.
  • Ben je benieuwd hoe slecht de weg in de middle of nowhere was en hoe Pietertje onderhanden werd genomen, check dan ons nieuwste Youtube filmpje.
  • We hebben onszelf onlangs getrakteerd op een Drone! Dus de filmpjes zullen van betere kwaliteit gaan worden.

Kwalletje(s)!

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

14 Responses to Brazilië: We maken het mee…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *