Brazilië: Eéns een ambulance, altijd een ambulance!!

  • Beginstand kilometerteller: 88123 Km
  • Huidige kilometerstand : 146159 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 57783 km
  • Aantal dagen onderweg: 696 dagen
  • Huidige locatie: Praia do Patacho, Brazilië
  • Laatste update: 6 november 2017

Arraial d’Ajuda

De afgelopen maand reisden we door de provincie Bahia, een populaire provincie onder toeristen vanwege de eindeloos mooie strandbestemmingen. Dus al “beach-hoppend” gingen wij door dit prachtige gedeelte van, nog steeds: Brazilië!

Terwijl het beddengoed ff uitwaait, genieten wij van ons mooie plekje. Trancoso

Veel mensen stellen dat vanaf Bahia het ‘echte’ Brazilië begint. Vanaf hier worden de temperaturen nog tropischer, gaat het leven een stukje langzamer en relaxter en zie je duidelijk aan het uiterlijk van de mensen de Afrikaanse achtergrond (in tegenstelling tot het zuiden, dat voornamelijk een Europese achtergrond heeft). De muziek is hier swingender en capoeira (een Braziliaanse vecht-dans, meegebracht door de Afrikaanse slaven) en percussie zijn populaire hobby’s. Het is in dat opzicht levendiger en het leven speelt zich nóg meer buiten af dan in het zuiden al het geval is.

Percussiegroepen zijn verweven in het straatbeeld van Salvador.

Dat alles op z’n dooie akkertje gaat en kokosnoten één van de eerste levensbehoeften is van de Bahianen, bleek uit bijvoorbeeld een bezoekje aan de supermarkt (altijd weer die supermarkten!): Bij het afrekenen treft Janneke een onderuitgezakte kassière, met in de ene hand een kokosnoot, in de andere een smartphone. Voordat Janneke kan afrekenen moet er eerst nog een paar keer uit de kokosnoot gelurkt worden, vervolgens moet er nog even een appje verstuurd worden en dan kan er afgerekend worden. Dit is niets persoonlijks, niemand die hier ook maar een millimeter z’n wenkbrauw van optrekt, zo gaat dat hier. Welkom in Bahia!

Dat er nog telefooncellen bestaan is al een bijzonderheid op zich, maar in de vorm van…hoe kan het ook anders: kokosnoten!?!

Avondje stappen met Rob (NL) en zijn Anita (BRA).


Voordat we naar het eerste bountystrand gingen, wilden we eerst nog een luiaard-beschermingsproject bezoeken. We waren helemaal gefascineerd geraakt door dit wonderlijke beest sinds onze reddingsactie een paar dagen ervoor. We hadden de website over het project bekeken, zowaar ook in het Engels geschreven, dus dat moest veelbelovend zijn. Na lang zoeken en rondvragen, 40 km te ver door zijn gereden, waardoor we een nachtje in de buurt moesten overnachten omdat we net te laat waren, kwamen we er de volgende dag vol verwachting aan. Maar het project bleek helemaal niet meer te bestaan. Huh??? Maar op de website staat hier niets over vermeld? Sinds wanneer bestaat het dan niet meer?? Al zo’n 6 jaar werd ons verteld, want vanwege bezuinigingsmaatregelen was de subsidie gestopt en ervoor gekozen te investeren in onderzoek naar zaken die financieel gewin opleveren, waaronder cacao en bananen. Natuurlijk sneu voor dit mooie project en al die luiaards, het gaat ook nog eens om een bedreigde diersoort, maar óók zielig voor ons. Kom op zeg, 6 jaar!!! En niemand die in die ZES jaar eventjes bedenkt om dat op de website te vermelden?! Het hoeft echt geen lang verhaal te zijn, het woordje ‘CLOSED’ was voldoende geweest! Ook dat is weer typerend voor hier, misschien wel voor heel Zuid-Amerika. Maar gelukkig kregen we als troost een verrassend leuke rondleiding door o.a. een cacaoplantage.

Een rondleiding op een cacaoplantage

Cacao is een belangrijk exportproduct van Brazilië en daar ontdekte we hoe goddelijk lekker de vrucht van de cacao is. En later ontdekten we dat de cocktails die hier van gemaakt worden nog lekkerder zijn J.

Terwijl we op weg waren naar onze 1e strandbestemming van Bahia, werd ons plan door een wel heel toevallige ontmoeting omgegooid. Terwijl we Pietertje een wasbeurt lieten geven, stond er plots een enthousiaste man voor onze neus. Het bleek Paolo te zijn, een man die we vorig jaar ontmoetten bij het Braziliaanse gezin bij wie we een week verbleven en waar we onlangs nog een keer een paar dagen op bezoek zijn geweest. Je moet je voorstellen dat er zo’n 3.000 km afstand zit tussen het plaatsje waar we hem vorig jaar ontmoetten en waar we hem nu tegenkwamen. Hoe toevallig!? Hij bleek nog geen 40 km verderop te wonen in een klein kustplaatsje en hij nodigde ons uit in zijn restaurant te komen lunchen en zijn gezin te ontmoeten. En dus veranderen we ons “plan” en zo kwam het van een heerlijke lunch tot een verblijf van drie nachten bij dit hartelijke gezin. We kregen zelfs ons eigen appartement dat zich boven hun woning bevond, met uitzicht op zee!

Na diverse mooie strandbestemmingen te hebben aangedaan, lieten we Pietertje achter op een bewaakte parkeerplaats en verbleven 3 dagen op een waar bounty-eilandje: “Morro de Sao Paulo”. Het is het Ibiza van Brazilië en volgens velen een ‘must see’.

We waren nog geen uur op dit toeristische eiland of er brak een grote brand uit in 1 van de velen strandhotels waar we toevallig net voorbij liepen. De vlammen kwamen boven het dak uit en door de wind dreigde omliggende hotels ook in vlammen op te gaan. Wat zich daar vervolgens afspeelden kan je je niet voorstellen. Van allen kanten kwamen omstanders in actie. Er zat totaal geen coördinatie in, maar werkelijk waar bewonderenswaardig hoe men te werk ging: Er werd letterlijk geprobeerd met emmertjes water de grote brand onder controle te krijgen. Bierkoelemmertjes, speelgoed-strandemmertjes, prullenbakjes: alles werd door de velen toegesnelde en behulpzame locals gevuld met het zwembadwater van de buren en vervolgens doorgegeven aan de dappere jongens die in hun zwembroekje en Havaianas slippertjes op het dak waren geklommen. Na een half uurtje werden er ook brandblussers ingezet, die van allen kanten waren ingezameld. Zelfs een tuinslang kwam er aan te pas. Een tuinslang! Deze werd naar 1 van de heldhaftige vrijwilligers gegooid die de slang wel zelf nog even uit de verpakking moest halen!

Brand op de bovenverdieping van een restaurant-hotel.

De beschikbare trappen zijn te kort, maar na verschillende pogingen lukt het deze jongen het dak op te komen.

Gewapend met een tuinslang èn slippertjes, probeert men het vuur meester te zijn.

Ondanks onze bewondering voor iedereen die te hulp schoot, ook Ralph assisteerde bij het doorgeven van de (speelgoed)emmertjes, verklaarden we degene op het dak toch ook wel voor gek dat ze hun leven op het spel zetten voor deze, in onze ogen, kansloze missie. Kansloos vanwege de (noodgedwongen) primitieve manier waarop ze te werk gingen. We kunnen het nog nauwelijks geloven, maar uiteindelijk kregen ze het tòch voor elkaar, de brand werd in zo’n twee uur volledig geblust, met o.a. speelgoedemmertjes en een tuinslang!
Je moet je dus voorstellen dat het hier 1 van de meest populaire en drukbezochte strandbestemmingen van Brazilië gaat, maar een brandweer hebben ze er ongelooflijk genoeg niet. Ook al was deze niet nodig, er waren geen slachtoffers, gelukkig hadden ze wel deze ambulance.

Natuurlijk is het heerlijk om van het ene strandoord naar het andere te trekken, maar voor Janneke d’r rug was dit allesbehalve een succes. Beetje bij beetje begon haar oude, hevige rugkwaal sinds lange tijd weer op te spelen. Op een gegeven moment zo erg, dat lopen en vooral zitten niet meer ging. Ibuprofen en paracetamols hadden geen enkel effect. Maar op dat moment bevonden we ons op een plek waar geen medische mogelijkheden waren. We besloten noodgedwongen naar onze volgende bestemming te rijden, zo’n 350 km landinwaarts, waar het veel bezochte Chapada Diamantina nationaal park ligt. We gingen er van uit dat daar vast wel medische mogelijkheden zouden zijn.

Janneke d’r rug in een pijnlijk scheve stand!

350 km betekent voor ons hier bijna een hele dag rijden en al na een half uur was de pijn niet meer te harden. Janneke d’r rug stond helemaal scheef, maar we moesten door, want er was verder niets in de directe omgeving. Omdat zitten niet meer ging, besloten we voor het eerst Pietertje te gebruiken op de manier waar hij oorspronkelijk, 36 jaar geleden, voor bedoeld was, namelijk als ambulance. Destijds voor het Nederlandse leger, nu voor een Brabantse wereldreizigster! We hadden er eigenlijk een hard hoofd in dat dit beter zou gaan dan zitten, zeker gezien de slechte wegen hier, maar verrassend genoeg ging het zelfs op de hobbelige wegen prima. Dus Pietertje heeft behalve zijn talenten als zwemmer, ook zijn talenten als ambulance maar weer eens bewezen!

Ambulancebroeder Rafaël en patiënte Djanet 🙂

Er volgde noodgedwongen een week volledige rust. Gelukkig vonden we een fijne camping met lieve, eigenaren, in een prachtig dorpje. Zij sprak Engels, regelde allerlei dokterafspraken voor Janneke en ging met haar mee als vertaler. Na 4 massages, spierverslappers via een infuus (!) in het plaatselijke jaren ‘50 ogende ziekenhuisje en allerlei andere voorgeschreven medicatie, gaat het inmiddels beetje bij beetje een stuk beter. We hebben zelfs een paar hikes in het prachtige nationaal park kunnen maken.

Aan het infuus

Onderweg naar het nationaal park Chapada Diamantina, het gebied waar vanaf de 18e eeuw diamanten gewonnen werden en veel rijkdom opleverden.

Mirante do Pati – Chapada Diamantina National Park

Wijds uitzicht over Chapada Diamantina Nat. Park – Morro do Pai Inácio

Na de gedwongen rust en ruige natuur trokken we terug naar de kust en bezochten we de levendige stad Salvador. Net als iedere grote stad, vooral in Brazilië, was het ook in Salvador opletten. Veel mensen waarschuwden ons. Zelfs toen we een zijstraatje van de meest toeristische straat van Salvador inliepen, stopte er een taxichauffeur om ons te vertellen dat we beter zo snel mogelijk terug konden lopen naar de hoofdstraat, omdat het hier te rustig en dus gevaarlijk was. Ondanks alle waarschuwingen en de extreem veel aanwezige agenten op straat, voelden we ons niet onprettig of onveilig. De kleurrijke gebouwen en de diverse percussiegroepen die in het historische centrum optraden, gaven juist een vrolijke vibe aan de stad. Maar wel kozen we er bewust voor om buiten de stad op een camping te verblijven en met de bus de stad te bezoeken.

Zoals we in het verleden al vaker op reis hebben ervaren, zijn ook hier de busritten weer een hele belevenis. In Bahia heeft zoals gezegd niemand haast, alles gaat op z’n “11-en-30e”, behalve de buschauffeurs. Dat vooral zij als gekken rijden, dat zagen we dagelijks al op de weg. Maar om er zelf in te zitten, is toch net iets anders dan er naar kijken. Max Verstappen zou jaloers zijn op de inhaalacties en rondetijden van deze wegpiraten. Terwijl we op een bus aan het wachten waren, probeerde een ijsverkoper met zijn ijscokarretje de bus uit te stappen. Voor de buschauffeur ging dat niet snel genoeg en hij reed aan terwijl de ijscokar klem zat tussen de bus en de stoeprand! Het mooiste van alles is dat de ijscoman geen enkele blijk van irritatie gaf. Sowieso is irritatie hier een zeldzaamheid om te zien.

Dit briefje troffen we bij de ingang van een kerk. Dit zegt genoeg over het aantal mensen dat met een kokosnoot rondloopt!

Wat ook leuk is, is dat het in de bus een komen en gaan is van verkopers. Ze delen hun product eerst aan alle passagiers uit, dan roepen ze hun verkooppraatje door de bus om daarna iedereen weer af te gaan om hun product òf geld op te halen, om vervolgens weer meteen uit te stappen en dit bij de eerstvolgende bus te herhalen. Van snoepjes, kruiswoordpuzzels en schuursponsjes tot kauwgoms, opladers en pennen, alles komt voorbij in de bus. Behalve dat het bewonderenswaardig is te zien dat de veelal arme Brazilianen alles doen om een paar centen te verdienen, vonden we het ook indrukwekkend dat deze verkopers met al hun verkoopwaar zich letterlijk staande weten te houden in een bus die als een gek door de stad scheurt!

           

Na nog prachtig tussen de tropische vissen, zeesterren en slang-alen gesnorkeld te hebben in het kraakheldere water, hebben we inmiddels deze leuke en mooie provincie achter ons gelaten. Maar niet de strandbestemmingen, want voorlopig blijven we via de Braziliaanse kust steeds verder noordwaarts trekken. Er staan ons dus nog genoeg tropische bestemmingen te wachten.

Geen commentaar…!

 

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

13 Responses to Brazilië: Eéns een ambulance, altijd een ambulance!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *