- Beginstand kilometerteller: 88123 Km
- Huidige kilometerstand : 135114 km
- Totaal afgelegde kilometers: 46991 km
- Aantal dagen onderweg: 568 dagen
- Huidige locatie: Mendoza, Argentinië
- Laatste update: 24 mei 2017
Soms maak je veel mee, maar valt er desondanks weinig te vertellen. Dat is nu het geval, dus daarom laten we in dit reisverhaal voornamelijk de foto’s spreken. Wel besteden we in dit verslag uitgebreid aandacht aan één avontuurlijke situatie, een iets TE avontuurlijke situatie, in een afgelegen natuurgebied…
Maar voordat we dat doen, toch nog even in vogelvlucht de afgelopen weken.
Na de oversteek van oost naar west gemaakt te hebben, dwars door de woestijn, bevinden we ons weer aan de rand van het Andes-gebergte. We bezochten diverse natuurparken waar we weer mooie hikes maakten, maar genoten ook van gezellige avonden en de nodige biertjes met andere reizigers.
Het is volop herfst en nog nooit hebben we dit jaargetij op zo’n uitgesproken manier ervaren als hier. Het is letterlijk een lapjesdeken aan kleuren. Het is prachtig als je door zo’n kleurenspektakel reist.
Tussendoor maakten we een korte oversteek naar Chili, om een gedeelte te bezoeken dat we vorig jaar vanwege de bosbranden hadden overgeslagen. Het was inmiddels de 10e keer dat we de grens tussen Argentinië en Chili passeerden. Dus weer de bekende stempels en tijdelijke invoerpapieren voor de auto regelen. En als de douanebeambten echt actief zijn, dan inspecteren ze ook de auto, op onder andere groente en fruit die niet mee de grens over mogen. Vaak is dit alleen een vluchtige blik naar binnen en misschien 1 kastje openen. Deze keer was de check iets grondiger en klom de beambte samen met Ralph zelfs het dak op om ook de kisten te controleren!
Het was in Argentinië al een paar dagen regenachtig en treurig weer geweest en in Chili was het helaas niet anders. Dus de dag waarop er stralend weer voorspeld was, zetten we sinds maanden (of misschien wel een jaar!) weer eens de wekker. We reden heel vroeg, om 6.30u, richting een natuurpark 130 km verderop, om daar een 8 uur durende hike te gaan doen. Onderweg, het was nog pikkedonker, zagen we van 50 km afstand de vulkaan die we erna wilden gaan bezoeken, “Vulkaan Villarrica”. Een vulkaan die in 2015 nog uitgebarsten is en die nog steeds actief is. Bij een heldere nacht kan je de top zien gloeien. En dat was dan ook precies wat we zagen, vlak voordat de zon opkwam, een gloeiende vulkaan in de verte! De hike, die van 600 meter hoogte naar 1900 meter ging, gaf ons opnieuw uitzicht over deze vulkaan, evenals 8 andere vulkanen in de wijde omtrek. Alhoewel het laatste stukje van deze hike eigenlijk te gevaarlijk voor woorden was, je sprong van rots naar rots langs diepe afgronden, was het uitzicht adembenemend mooi. Je kon tig kilometer om je heen kijken en we bevonden ons inmiddels in de sneeuw!
Omdat we een beetje spanning niet schuwen, leek het ons ook wel leuk om in de buurt van deze actieve vulkaan te overnachten. Dus direct na de pittige hike (waar we nog 3 dagen spierpijn van hadden!) reden we snel naar de vulkaan toe, want het zou tenslotte maar 1 dag mooi weer zijn en we wilden natuurlijk wel met helder weer bij de vulkaan overnachten. Vlak voor zonsondergang vond we een bijzondere wildkampeerplek aan de voet van de vulkaan en met uitzicht over heel de regio met al z’n prachtige meren en bossen . ’s Nachts genoten we van de heldere hemel en de volle maan die de vulkaan verlichtte, maar helaas zagen we ‘m deze keer niet gloeien.
Eenmaal terug in Argentinië, waar het gelukkig weer iedere dag zonnig weer was, besloten we een natuurgebied in te gaan waar weinig informatie over bekend is en weinig toeristen naartoe gaan; Reserva La Payunia. De reserva is een soort maanlandschap dat 800 vulkanen bevat op 2500 vierkante kilometer, de grootste dichtheid vulkanen ter wereld. De Lonely Planet besteed er kort aandacht aan, dat je het met een georganiseerde 4×4 tour moet bezoeken en dat het 1 van de meest indrukwekkende en spectaculaire roadtrips ooit is. Op een reisapp die we veel gebruiken en die vaak ook info heeft over de minder bekendere plekjes, konden we er helemaal geen info over vinden. Op onze kaart was het niet helemaal duidelijk waar de ingang was en hoe de wegen door de reserva zelf liepen. Nou ja, we zouden het allemaal wel gaan ontdekken. Onderweg kwamen we heel toevallig de touroperator tegen die door de Lonely Planet aangeraden wordt. Met z’n Land Rover en een groepje toeristen waren zij ook onderweg was naar de reserva. De gids vertelde ons dat je er niet op eigen houtje naartoe mocht en ook dat je iets van €50,- entree p.p. moest betalen. Jaja dachten wij, zwets maar een eind raak, je betaalt hier bijna nooit entree voor een natuurpark, al helemaal niet voor een onbekend natuurpark. Hij hoopt natuurlijk gewoon dat we een tour bij hem zouden boeken. Nou, dat gaan we dus mooi niet doen, we hebben zelf een prima Land Rover, die we niet voor niets helemaal vanuit de andere kant van de wereld hier naartoe hebben laten verschepen, dus wij hebben echt geen tour en gids nodig! Nou, daar zouden we nog wel achter komen…
Het begon al met de wegbewijzering… die was er niet! Het was een doolhof aan belabberde gravel-wegen die ook weer allerlei zijweggetjes bevatten, maar uiteindelijk wisten we de ingang van het natuurpark toch nog vrij snel te vinden. Een parkranger was er niet om vragen aan te stellen, er was überhaupt geen mens te bekennen. Heel af en toe was er een bordje die een toeristenroute aanduidde, maar die niet eens altijd klopte! Dus het was een paar keer keren op van die smalle weggetjes waar je niet van af wilden raken, omdat je anders in van die woestijnbosjes met vlijmscherpe doorns terecht zou komen. En een lekke band wil je echt niet krijgen in dit afgelegen gebied, we bevonden ons zo’n 120 km van het eerstvolgende noemenswaardige dorp af! Maar eigenlijk maakten het zoeken en het feit dat er niemand was, de hele rit juist avontuurlijk en leuk. En onderweg genoten we van de schitterende omgeving die we helemaal voor ons alleen hadden. Het leek wel alsof we ons op de maan bevonden. Na uren rondrijden, kwamen we voor het eerst anderen tegen, het bleek opnieuw de touroperator te zijn: “You are very lucky that the parkranger didn’t see you, very very lucky!!”. Jaja dachten wij, zwets maar lekker door, nergens stond vermeld dat je entree moest betalen en dat je er niet zelfstandig in mocht rijden, dus ciao amigo, wij toeren lekker verder met onze EIGEN Land Rover, veel plezier met jullie duurbetaalde tour!
We vonden een mooie plek om de nacht door te brengen en toen Janneke ’s nachts buiten de vrieskou in ging om te plassen (wen je nooit aan!) bleek dat het sneeuwde. Normaal gesproken hartstikke leuk, maar in dit geval dacht Janneke daar toch iets anders over. We bevonden ons in een afgelegen maanlandschap, met weggetjes dat niet veel meer inhoudt dan wat oude bandensporen, zonder (juiste) bewegwijzering… Dus Janneke sliep erna niet meer zo heel erg lekker. Gelukkig bleek het geen dikke sneeuwlaag te worden, dus genoten we de volgende dag opnieuw van hetzelfde maanlandschap, maar nu helemaal wit gekleurd.
Omdat we niet wisten of het nog meer zou gaan sneeuwen en we tricky situaties wilden voorkomen, leek het ons toch wel verstandig die dag nog het park te verlaten. En dat bleek het meest spannende van deze tour te gaan worden. Man o man, wat een helse rit zou het worden! We besloten een andere weg te pakken dan dat we binnen waren gekomen. Een weg die bij onze navigatie niet bekend was, maar wel op de papieren routekaart. En de papieren kaart had gelijk, er was inderdaad een weg. Toch twijfelde we nog steeds een beetje of deze weg wel daadwerkelijk helemaal door zou lopen. Maar die twijfel werd weggenomen toen we op een gegeven moment een paar keer verkeersbordjes passeerden met “toeristenroute” erop, weliswaar de andere kant opgericht, maar het zou niet uit moeten maken vanaf welke kant je de route rijdt. Mooi dachten wij, deze weg kunnen we dus pakken.
Beetje bij beetje werd de weg steeds beroerder. Grotere keien en hobbels in de weg, maar goed, we zijn inmiddels wel wat gewend. Maar op een gegeven moment werd het zo erg, dat Janneke zelfs uit moest stappen om keien aan de kant te gaan schuiven, omdat de auto er niet overheen kon. Dat zijn dus echt behoorlijke keien, want Pietertje staat op hoge voet! En dan kwamen er ook nog van die korte, hele steile afdalingen omdat je dan een soort van geul door moest om vervolgens scherp omhoog eruit te klauteren, terwijl je dus over al die keien rijdt, waarbij je auto alle kanten opzwiept en je het gevoel hebt dat je auto op z’n kant gaat vallen. Je moet je indenken dat je je dus in de middle of nowhere bevindt, tig kilometer van de bewoonde wereld, het enige teken van leven zijn wat lama’s en wilde paarden. Er was geen mens op deze “weg”, niemand die zo gek is deze route te nemen natuurlijk. En er spookt ondertussen van alles door je hoofd… Vooral Janneke had het erg zwaar, ze was zo bang dat ze af en toe zelfs uitstapte als we weer door zo’n geul moesten waarbij de auto helemaal schuin kwam te staan. Ralph bleef gelukkig een stuk rustiger en vroeg zelfs of Janneke niet wat foto’s kon maken. Nou, Janneke was al blij dat ze nog in staat was te ademen, dus nee, een foto maken eventjes niet Ralph! Na zo’n 2 uur bikkelen door deze droge rivierbedding, want daar leek het meer op dan op een weg, kwamen we eindelijk aan bij het einde. En waar we tijdens de rit nog over grapten, bleek ook echt zo te zijn… de weg was aan die kant AFGESLOTEN!!! De andere kant, waar wij gestart waren, waren ze dus gewoon vergeten…VERGETEN!!!! Je maakt het mee hier in Zuid-Amerika hoor J.
Dus voor de laatste keer heeft Janneke keien aan de kant geduwd, deze keer met heel veel plezier, zodat haar helden Pietertje & Ralph deze helse weg eindelijk konden verlaten.
Het is ongelooflijk dat we hier ongeschonden doorheen zijn gekomen, dit bewijst maar weer hoe sterk onze auto is en dat Ralph stalen zenuwen heeft. Het is goed afgelopen, maar dit soort ritten is toch echt iets TE avontuurlijk voor ons J.
34 Responses to Argentinië/Chili – Avontuur niet geschuwd!