Argentinië: Wateroverlast in woestijn

  • Beginstand kilometerteller: 88123 Km
  • Huidige kilometerstand : 132507 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 44384 km
  • Aantal dagen onderweg: 538 dagen
  • Huidige locatie: El Bolson, Argentinië
  • Laatste update: 25 april 2017

Na “het einde van de wereld” te hebben bereikt, was het onvermijdelijk dat we weer noordelijk zouden trekken. In ons geval noordwaarts door Argentinië en het eerste gedeelte via de verlaten kustlijn van de Atlantische oceaan. Is het in Europa bijna onmogelijk een strand te vinden waar weinig mensen zijn, laat staan helemaal geen mensen, hier is het een uitzondering een strand te vinden waar wèl mensen zijn. Hier is nog steeds Patagonië.

File in de woestijn!

We reden 1500 km langs de kust omhoog, met nog steeds zonnig weer. En opnieuw, of eigenlijk nog steeds, reden we door zeer dunbevolkt gebied. Eindeloze steppe aan de ene kant en de Atlantische oceaan aan de andere kant. Met af en toe een gehuchtje en maar twee keer een stad. En hoe afgelegen en dunbevolkt het er ook is, toch lukte het ons in een file terecht te komen! Maar liefst 4 uur stonden we stil. Er werd aan de weg gewerkt omdat een paar dagen ervoor uitzonderlijk veel regen gevallen was (iets waar wij geen druppel van gemerkt hebben). En regen is iets wat dit droge steppegebied absoluut niet gewend is. De kurkdroge grond neemt de regen nauwelijks op, waardoor er complete modderstromen ontstaan en stukken land weggevaagd worden. We zagen een hele stad bedolven onder een laag modder en gedurende tweeduizend kilometer zagen we nog steeds de gevolgen van de regen. Wegen onder de modder, of gedeeltelijk weggeslagen, of flinke geulen erin, sommige wegen die onder water stonden. En je hebt het in dit geval over een gebied velen malen groter dan Nederland. Onvoorstelbaar. Gedurende een paar weken ondervonden we er zelf ook hinder van, want ondanks dat er wateroverlast was en er dus in feite te veel aan water was, was drinkwater daarentegen schaars geworden. Door de regen en modder was het water troebel en ondrinkbaar geworden. We konden dus niet meer bij iedere benzinepomp onze jerrycans vullen met water. In 1 plaatsje was er zelfs helemaal geen water meer, douchen of de wc doortrekken was er niet mogelijk. Het was dus nog zuiniger aandoen dan we normaal gesproken al doen met de 27,5 liter water die we standaard bij ons hebben.

Gelukkig was de snelweg naar het noorden grotendeels hersteld, waardoor we op die ene file na, redelijk door konden rijden. Maar van wat wij onderweg hebben gezien, zal het herstellen van de rest van alle schade en het schoonmaken van andere wegen nog wel een hele poos gaan duren.

Een duidelijk gevolg van de zware regenval: een stuk weg dat compleet is weggeslagen. Opmerkelijk is dat je hier vooraf niet voor gewaarschuwd wordt, terwijl aan de overkant nog wel de moeite is genomen een lintje te hangen ter waarschuwing. Levensgevaarlijk!

Tussen de modderige wegen door, genoten we van de Atlantische kustlijn. We bezochten een hele grote pinguïnkolonie. Deze keer niet de koningspinguïns, maar de zogenaamde “Magallanes pinguïns”. Een stuk kleiner, maar opnieuw geweldige en fascinerende beestjes. We zagen voornamelijk de jonkies, die in de laatste fase van hun vacht-wisseling zaten.

Op deze foto zie je goed dat de jonkies hun bruin-witte veertjes aan het wisselen zijn voor de zwart-witte veertjes.

De Magallanes pinguïn

Om jullie trouwens een idee te geven van de afstanden en reistijden die we hier afleggen: om deze pinguïns te kunnen zien moesten we een detour van 160 km (enkele reis) over een zandweg maken, waar we ruim vier uur over deden. Vaak is het voor ons bijna een dagtaak om van A naar B te komen, terwijl je in Nederland over dat soort afstanden misschien twee uurtjes doet.

Ook op Peninsula Valdes zien we de Magallanes pinguïns

Na de pinguïns wilden we voor het “grotere werk” gaan. We gingen naar het schiereiland “Península Valdes” die bekend staat om de vele dieren die dit gedeelte van de Atlantische kust aandoen. Behalve walvissen, zeeleeuwen, zeeolifanten en pinguïns, kan je er in het juiste seizoen ook orka’s spotten. En daar gingen wij voor, voor de orka’s, voor de jagende orka’s! Wij waren hiervoor namelijk in het goede jaargetijde en met veel geluk zou je ze op zeeleeuwen en pinguïns kunnen zien jagen. En hoe bruut ook, als je héél veel geluk hebt, kan je de orka het strand op zien schuiven om een zeehond te pakken en die in de lucht te zien gooien als een speeltje. Maar helaas hadden wij geen geluk en hebben we überhaupt geen orka gezien, erg jammer. Ook hadden we pech wat betreft de zeeolifanten. We zagen alleen de vrouwtjes, die er uitzien als gewone zeehonden. Ook leuk om te zien hoor, maar de mannetjes, met hun slurfachtige snuit hadden we natuurlijk liever gezien.

Gordeldier: de piche

En opnieuw zien we een gordeldier, deze is wel heel nieuwsgierig! Dit is de “peludo”.

Zeeolifanten, helaas alleen de vrouwtjes – Peninsula Valdes

Zeeleeuwenkolonie, waarbij het wel duidelijk is wie het mannetje is – Peninsula Valdes

Al vaker hebben we verteld over de enorme vriendelijkheid en gastvrijheid in Zuid-Amerika. Argentinië spant duidelijk de kroon en dat is iets wat we, nu we weer in dit geweldige land zijn, direct opnieuw mogen ervaren. Zo ontmoetten we Antonela en Gustavo, een stelletje van eind 20, die met hun geweldige lime-groene Eend naast ons geparkeerd stonden. Na nog geen 5 minuten met ze gekletst te hebben, werden we al bij ze thuis uitgenodigd voor een asado en we konden ook bij ze logeren als we wilden. Net als ons gaan zij dit jaar starten aan een lange reis, dus voor hun was het leuk onze reiservaringen te horen. Het werd een ontzettend gezellige avond/nacht en dit is weer zo’n ontmoeting die je nog lang bij zal blijven. Het blijft keer op keer verbazingwekkend en overweldigend hoe gastvrij de mensen hier zijn en hoe snel ze je in hun armen sluiten, letterlijk en figuurlijk.

De onvergetelijke ontmoeting met Antonela & Gustavo & hun geweldige lime-groene Eend

Onderweg worden we in Argentinië meer dan in de andere landen toegezwaaid, gefotografeerd en komen veel nieuwsgierige Argentijnen een praatje maken. Onze Argentijnse koningin komt natuurlijk ook regelmatig ter sprake. Zo kwam er laatst een man langsgereden die even stopte om te zeggen hoe mooi hij onze auto vond, gaf vervolgens een stokbrood cadeau (wat op zich al bijzonder is), maar toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, kregen we nog een ander brood cadeau, “die nog lekkerder is dan koningin Maxima”, aldus de lachende Argentijn!

Eén van de eerste tekenen van de regenval hier; geulen in de weg.

Naast de gastvrijheid, zie je hier ook regelmatig de (bij)gelovigheid van de Argentijnen. Behalve de eindeloze Gauchito Gil-vereringen langs de kant van de weg, zien we in dit droge gedeelte van Argentinië een nieuw fenomeen. Op veel plekken liggen langs de kant van de weg plastic flessen gevuld met water. Vaak worden ze vanuit de auto langs de weg gegooid, maar regelmatig is er ook een mooie plek ingericht waar de flessen netjes neergezet worden. Deze traditie komt voort uit het verhaal van de heilige heldin “Difunta Correa”. Deze vrouw trotseerden in 1840 met haar paar maanden oude zoontje te voet de woestijn van Argentinië, om haar zieke man achterna te reizen die in de steek was gelaten door het leger. Maar de vrouw had te weinig drinken bij zich en ze smeekte god haar zoontje te sparen. Herders vonden een paar dagen later de overleden vrouw, maar het zoontje werd als een wonder levend aangetroffen, al drinkend aan de borst van zijn overleden moeder. Zestig jaar later voltrok zich een tweede wonder. Een herder raakte zijn kudde dieren tijdens een storm in dezelfde woestijn kwijt. Hij bad tot Difunta Correa om zijn dieren te beschermen en een dag later waren alle dieren ongeschonden terug. Het verhaal verspreidde zich als een lopend vuurtje en Difunta Correa werd de beschermheilige van alle reizigers en je vindt nu dus overal kappelletjes langs de weg om haar te vereren, met flessen water voor de dorstige Difunta Correa of andere reizigers.

Difunta Correa

Eén van de velen vereringen aan Difunta Correa langs de weg, omringd met flessen water.

De Gauchito Gil “altaartjes” altijd in het rood, Difunta Correa “altaartjes” altijd met flessen water

Wetende dat er dus overal gevulde flessen water langs de weg liggen, durfden we nu de oversteek door het immense woestijnachtige gebied, vanuit de kustlijn in het uiterste oosten naar het Andesgebergte in het uiterste westen, wel te gaan maken J. Een trip van zo’n 700 km. We gingen niet voor de snellere, geasfalteerde route, maar kozen voor een b-weg, ofwel een gravelweg, die je langs de enige rivier in deze “zandbak” naar het Andesgebergte toe leidt. Wat een fantastische en avontuurlijke ervaring! En het werd op momenten extra avontuurlijk gemaakt, doordat zelfs hier nog steeds de gevolgen van de zware regenval van (inmiddels) weken ervoor zichtbaar waren. Soms was er een stuk weg compleet verdwenen, meegevoerd met de modderstroom, en moest je via een creatieve omleiding de route vervolgen. Soms stond een stuk weg onder water, of was er een nieuw riviertje ontstaan die dwars over de weg liep. We waren dan ook erg blij met Pietertje, die hoog op z’n wielen staat, want met een gewone auto had je misschien niet door zo’n riviertje kunnen rijden en dan zit er niks anders op dan een paar honderd kilometer terug te rijden om alsnog de asfaltweg te pakken!

Een overblijfsel van de extreme regen een paar weken ervoor.

Eén van de nieuwe riviertjes die ontstonden als gevolg van de extreme regenval. Omdat je geen idee hebt hoe diep het is, toch best spannend om doorheen te rijden. Uiteraard geen probleem voor onze zwemkampioen!

Op wat overblijfselen van de regen na, is er verder alleen maar extreme droogte, wat grasachtige en struikachtige begroeiing, omgeven door bergen en kloven in de meest mooie kleuren, rust en stilte. En dan af en toe een groepje bomen langs de rivier, die dankzij de herfst nu felgeel gekleurd waren en die het contrast met het troosteloze zandlandschap op de achtergrond extra prachtig maakt. Het is er zo afgelegen, dat je echt compleet verbaast bent wanneer je ergens in de verte een auto, of vooral eigenlijk een grote stofwolk, ziet opdoemen. Iets wat misschien twee keer op een dag voorkomt. Het is haast niet voor te stellen, maar er zijn gewoon echt mensen die in dit gebied wonen, honderden kilometers van het eerstvolgende gehuchtje vandaan. Omdat we het er zo fantastisch vonden, vertoefden we vier dagen in dit gebied. We deden niet veel meer dan badderden in de rivier, een boekje lezen en je verder vooral heel klein en nietig voelen in dit uitermate mens-onvriendelijke, maar des-te-meer-indrukwekkende gebied!

Op en top herfst!

 

Leuke weetjes:

  • Voor sommigen het allerleukste weetje tot nu toe: op 30 juli komen we terug naar Nederland! Niet voor altijd, tot 5 september. Een vakantie van ruim 5 weken naar eigen land zullen we maar zeggen!
  • We mogen 23 kg p.p. aan bagage meenemen, los van de 10 kg handbagage. We fantaseren nu al over de velen kilo’s drop, stroopwafels, speculaas, potten pindakaas, appel- en suikerstroop (voor de pannenkoeken!), hagelslag en misschien als we geluk hebben zelfs taai-taaipoppen en pepernoten die we mee terug kunnen nemen!

We weten niet wat voor soort roofvogel het is, maar hij was in ieder geval belachelijk groot!

Een bijzonder en indrukwekkend verschijnsel in de Argentijnse woestijn: versteende bomen. De structuur van de boom is helemaal intact gebleven, ze zien er exact hetzelfde uit als normaal, alleen zijn ze duizenden jaren geleden door een moeilijk te beschrijven proces versteend. Parque Nacional Bosques Petrificados de Jaramillo

 

 

 

 

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

25 Responses to Argentinië: Wateroverlast in woestijn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *