Chili: Carretera Austral

  • Beginstand kilometerteller: 88123 Km
  • Huidige kilometerstand : 126249 km
  • Totaal afgelegde kilometers: 38126 km
  • Aantal dagen onderweg: 490 dagen
  • Huidige locatie: El Chalten, Argentinië
  • Laatste update: 8 maart 2017

 

Nadat in het midden van Chili de heftige bosbranden weer onder controle waren, begonnen wij ruim een maand geleden aan de Carretera Austral: één van werelds meest ultieme roadtrips.

De weg is 1240 km lang, in een zeer dunbevolkte gebied. Op een paar dorpen en gehuchtjes na, zijn er nauwelijks faciliteiten. Dus vooraf hadden we flink wat voedsel ingeslagen. De paar supermarkten die er zijn, hebben weinig keus en alles is vele malen duurder dan in de rest van Chili. Ook pinautomaten zijn schaars, dus we hadden veel cash meegenomen. Als er al internet was, was dit vaak zeer belabberd.

De route is prachtig, het loopt langs eeuwenoude bossen, gletsjers, vulkanen, kristalheldere rivieren en tal van Nationale Parken. Van het plaatsje Puerto Montt in het noorden van Patagonië tot het gehuchtje Villa O’Higgins in het zuiden. Het wordt ook wel “the road after the end of the road” genoemd.

De bouw van de weg begon in de jaren ‘70 en is tot de dag van vandaag nog steeds aan de gang. De staat van de weg varieert. Voor het overgrote deel is de weg nog steeds gemaakt van gravel, variërend van goede kwaliteit tot echt zeer slecht wasbord. Steeds grotere delen worden nu geasfalteerd. Sommige mensen vinden dat jammer, maar wij waren er ontzettend blij mee, want man…als je dagenlang stuiterend en rammelend rondrijdt, ben je echt heel blij als je een aantal kilometers lekker rustig ontspannen in de auto kan zitten!

 

De Carretera begon voor ons met een nieuwe uitdaging: voor het eerst een meerdaagse hike. Omdat het wandelen ons zo goed bevalt, kochten we een tentje en gaspitje en zijn we met onze backpacks de uitdaging aangegaan. Omdat we nog groentjes zijn, kozen we voor een relatief makkelijke hike van 13 km (naar de Cochamó Vallei). We begonnen vol goede moed (ok, niet helemaal misschien want na 500 meter riep Janneke al dat ze het niet vol ging houden met die zware bepakking!), maar al snel konden we de gevolgen van de heftige regen van de voorgaande dag zien. Het pad was geen pad meer, het was 1 grote modderpoel. En de vele ruiters met hun paarden veroorzaakten ware loopgraven waar je doorheen moest! Het was dus in combinatie met de bepakking, en dan ook nog eens bergop, behoorlijk pittig en regelmatig was het zoeken naar waar het “pad” liep, maar desondanks was het een prachtige wandeling die via regenwoud eindigde in een mooie vallei.

Vlakbij de camping aangekomen, werden we verwelkomd met een “verrassing”. Uit het niets doemde daar één of ander gammel karretje op die middels een kabel over een rivier gespannen was. Het enige dat er op het “informatiebordje” stond was ‘camping’ en een peil naar de overkant van de rivier… Geen verdere uitleg, geen zinnetje dat aangaf dat dit krakkemikkige ding geschikt was om mensen naar de overkant te brengen, nee helemaal niks. Na wat getwijfel toch maar er van uitgegaan dat het bedoeld was voor mensen en zo galant als Ralph is; Janneke mocht eerst… Na een paar meter en knikkende knieën in dat ding, twijfelde Janneke of het echt stevig genoeg was, dus ze dwong Ralph om haar weer terug te trekken (door aan 1 van de touwen te trekken, breng je het karretje naar de overkant). Na wat gediscussieer of er verderop het wandelpad misschien een brug zou zijn dat naar de camping zou leiden en dit ding alleen maar bedoeld was om bagage naar de overkant te brengen, is Janneke toch maar weer ingestapt. Aangezien we allebei nog leven (en later bleek dat er geen andere toegang naar de camping was), blijkt het toch echt bedoeld voor mensen!

Onderweg hadden we onze zware slaapzakken (3 kg per stuk) nog vervloekt, maar ’s nachts in ons tentje waren we toch erg blij met deze goede, dikke slaapzakken, want ondanks de 2 koude nachten hier, hadden wij het heerlijk warm!

Ja, voor ons was deze meerdaagse hike een hele nieuwe uitdaging en zeker voor herhaling vatbaar!

 

Nog vrij aan het begin van de Carretera moesten we een bootovertocht maken om de weg te kunnen vervolgen. Omdat we in het hoogseizoen (van december t/m februari)  zaten en we geen reservering hadden gemaakt, moesten we twee dagen wachten. Maar dit werd eerst beloond met een uitnodiging op een zeilboot, door twee Chileense jongens, die een paar maanden aan het zeilen waren langs de Chileense kust! En na een avond wijn met hun te hebben gedronken op hun boot, vonden we bij terugkomst een uitnodiging onder de ruitenwisser van een local die een paar kilometer verder woonde en ook een Land Rover heeft. Dus de dag erna hebben we de hele middag bij hem doorgebracht. Ja, dat is het voordeel als je zo’n gave auto als ons hebt!

 

Het eerste park dat we langs de Carretera bezochten was het geweldig mooie Pumalin Park. In totaal verbleven we hier een week en deden er verschillende pittige, maar prachtige hikes. Eén hike was naar de Chaitèn vulkaan toe, die in 2008 voor het eerst sinds 9.000 jaar is uitgebarsten en rookt nog steeds een klein beetje. Door de hitte van de uitbarsting is een heel groot gebied van bomen gestorven, dus je loopt langs een waar bomenkerkhof. Ondanks dat het maar 2,5 km lopen was naar de vulkaan, was het 1 van de pittigste hikes tot nu toe, omdat je in korte tijd 600 meter ontzettend steil naar boven klimt. Het was heel warm weer en omdat er geen schaduw is, is het ontzettend zwaar. Ongelooflijk genoeg kwamen we bijna op de top een echtpaar met twee hele jonge kinderen tegen die net konden lopen!

           

Waar we wel vaker van staan te kijken hier in Zuid Amerika, is dat de “wandelpaden” soms onverantwoord gevaarlijk zijn. De veiligheidsmaatregelen liggen hier duidelijk anders dan in Europa! Zo zie je echt geen hekjes bij gevaarlijke afgronden. Of soms moet je een rivier over zonder brug, dus al hoppend van steen naar steen en maar hopend dat je niet mis springt! En soms is het zo steil, terwijl het pad van grind en keien is, dat je nauwelijks grip hebt en uit moet kijken dat je niet naar beneden glijdt. Dus mensen die lachen om onze wandelstokken, snappen nu misschien waarom we die voortaan bij ons hebben!

           

 

Behalve dat we veel hebben gehiked en veel parken bezochten, deden we ook verschillende zijwegen van de Carretera aan. Zie je hier tijdens het hoogseizoen nog veel liftende backpackers en onvoorstelbaar genoeg ook veel fietsers die deze pittige weg trotseren, op de zijwegen kom je nauwelijks iemand tegen.

Zo gingen we naar het eilandje Puerto Raúl aan de Pacific Ocean, dat 80 km van de Carretera af ligt. Na 75 km rijden kon je via een veerpondje de rivier oversteken en kwam je op dit kleine eilandje, waar misschien 75 mensen wonen. Alhoewel de route er naartoe prachtig was en we dolfijnen en zeehonden gespot hebben, viel het eilandje zelf een beetje tegen omdat we alleen maar regen hadden (iets wat we, behalve op Paaseiland, al maanden niet meer gehad hadden). En als gevolg van deze regen, was de stroming in de rivier te sterk geworden en dreven er allemaal dikke boomstammen, waardoor de veerpont niet meer terugging toen we een dag later weer wilde gaan. Niemand kon vertellen wanneer de veerpond weer zou varen, misschien de dag erna, misschien over een aantal dagen. Je vraagt je dan toch af hoe de bewoners van dat eiland dat doen, als ze bijvoorbeeld dringend weg moeten?

Er was verder niks, de winkels waren dicht en het regende zo hard dat je geen hand voor ogen zag. Niet echt een succes dus dit eiland, maar gelukkig ontmoetten we een leuke Nederlandse meid en haar Engelse vriend. Met wat zeil bouwde we een grote overkapping tussen onze auto en hun gehuurde busje, maakten we een kampvuur onder het zeil (wat nu nog te ruiken is in de auto!) en trotseerden we samen op die manier de regen. Gelukkig konden we de dag erna alsnog het eiland verlaten.

De regen hield helaas nog een aantal dagen aan, waardoor we een aantal wandelingen en parken hebben overgeslagen. Een voordeel van de regen was wel dat we eindelijk geen stof meer hoefden te happen, want met die gravelwegen kruipt de stof door ieder gaatje de auto in!

 Na nog tal van onvergetelijk mooie plekken te hebben aangedaan, sloten we de Carretera Austral 300 km voor het einde af om via het Patagonië Park de grens met Argentinië over te kunnen gaan. Als we tot het einde van de Carretera waren doorgereden, dan zouden we dezelfde 300 km weer terug hebben moeten rijden omdat de weg er doodloopt, over een nóg slechter weggedeelte dan we tot dan toe al gehad hadden.

Het Patagonië Park  is één van de mooiste  natuurgebieden die we hebben aangedaan tot nu toe. Terwijl jullie in het zuiden van Nederland aan het hossen waren, hadden wij deze dagen in dit park continue  van die “wauw-momenten”. We deden er twee flinke wandelingen van 23 en 17,5 km en liepen over prachtige bergen, met een wijd uitzicht over steppe, riviertjes, meertjes en zagen veel wildlife (guanaco’s (lama’s), condors, flamingo’s en vossen).

Ja, dat we op een dag helemaal afgetraind en gespierd terug zullen komen met al dat gehike van ons, is duidelijk!

           

 We reisden ruim 3 maanden door Chili. Via de hoofdstad Santiago gingen we naar het onvergetelijke Paaseiland en reden daarna zo’n 4.500 km door dit immense land helemaal tot aan het zuiden in Patagonië. Het is een land met ontzettend veel diversiteit aan natuur. Het is het land waar we een zonnige kerst en oud&nieuw vierden, waar we het hiken “ontdekt” hebben en waar we genoten van de velen prachtige wildkampeerplekken, de kampvuren, bbq’s, de overweldigende natuur, het mooie weer en de velen reizigers die we ontmoetten. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we Chili aandoen, want het noorden hebben we nog niet gezien en schijnt ook mooi te zijn.

Momenteel zijn we in het Argentijnse Patagonië en zullen na nog 1 keer kort de grens met Chili over te gaan (om het zeer populaire park Torres del Paine te bezoeken) helemaal afzakken naar het meest zuidelijke puntje van Argentinië: Ushuaia. Laten we hopen dat het weer goed blijft, want de zomer loopt hier op z’n einde!

This entry was posted in Reisblog, Zuid Amerika. Bookmark the permalink.

23 Responses to Chili: Carretera Austral

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *